DMPT و DMT دو ترکیب مجزا هستند. در آبزی‌پروری، آنها عمدتاً به عنوان جذب‌کننده غذا، محرک رشد یا عوامل ضد استرس استفاده می‌شوند، اما کاربردها و اثرات خاص آنها متفاوت است.

1. دی متیل-β-پروپیوتتین (DMPT)

عملکردهای کلیدی

• جذب کننده قوی غذا: اشتها را در ماهی، میگو، خرچنگ و سایر گونه‌های آبزی به شدت تحریک می‌کند و مصرف خوراک را بهبود می‌بخشد.
• افزایش رشد: گروه حاوی گوگرد (—SCH₃) سنتز پروتئین را افزایش داده و سرعت رشد را افزایش می‌دهد.
• بهبود کیفیت گوشت: کاهش رسوب چربی و افزایش اسیدهای آمینه اومامی (به عنوان مثال، اسید گلوتامیک) که باعث بهبود طعم گوشت می‌شود.
• اثرات ضد استرس: افزایش تحمل در برابر عوامل استرس‌زای محیطی مانند کمبود اکسیژن و نوسانات شوری.

گونه‌های هدف

• ماهی (به عنوان مثال، کپور، کپور معمولی، ماهی سی باس، ماهی شوریده زرد بزرگ)
• سخت پوستان (مثلاً میگو، خرچنگ)
• خیارهای دریایی و نرم‌تنان

مقدار مصرف توصیه شده

• ۵۰ تا ۲۰۰ میلی‌گرم در کیلوگرم خوراک (بر اساس گونه و شرایط آب تنظیم شود).

---

2. دی‌ام‌تی (دی‌متیل‌تیازول)

عملکردهای کلیدی

• جاذبه تغذیه‌ای متوسط: اثرات جذب‌کنندگی برای برخی ماهی‌ها (مثلاً آزادماهیان، سی باس) نشان می‌دهد، هرچند ضعیف‌تر از DMPT است.
• خواص آنتی‌اکسیدانی: ساختار تیازول ممکن است از طریق فعالیت آنتی‌اکسیدانی، پایداری خوراک را بهبود بخشد.
• اثرات ضد باکتریایی بالقوه: برخی مطالعات نشان می‌دهند که مشتقات تیازول، پاتوژن‌های خاصی را مهار می‌کنند.

گونه‌های هدف

• عمدتاً در خوراک ماهی، به ویژه برای گونه‌های آب سرد (مانند ماهی سالمون، قزل‌آلا) استفاده می‌شود.

مقدار مصرف توصیه شده

• ۲۰ تا ۱۰۰ میلی‌گرم در کیلوگرم خوراک (دوز بهینه نیاز به اعتبارسنجی خاص گونه دارد).

---

مقایسه: DMPT در مقابل DMT

---

یادداشت‌هایی برای درخواست

1. DMPT مؤثرتر اما پرهزینه‌تر است؛ بر اساس نیازهای کشاورزی انتخاب کنید.
2. DMT نیاز به تحقیقات بیشتر برای اثرات خاص گونه‌ها دارد.
3. هر دو را می‌توان با سایر افزودنی‌ها (مثلاً اسیدهای آمینه، اسیدهای صفراوی) ترکیب کرد تا عملکرد را افزایش دهند.